επικαταρρήγνυμι

ἐπικαταρρήγνυμι (Α)

διαρρηγνύω, καταξεσχίζω

2. παθ. ἐπικαταρρήγνυμαι

πέφτω πάνω σε κάποιον ορμητικά («ἐπικαταρραγεὶς αὐτῷ πέτρος ὑπερμεγέθης», Διον. Αλ.)

3. παθ. καθαρίζομαι εντελώς με καθαρτικό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < επί + καταρρήγνυμι «συντρίβω, ξεσχίζω»].